Rouwen doen we allemaal, maar hoe we ermee omgaan is heel persoonlijk.
Ieder van ons heeft zijn eigen unieke manier om betekenis te geven aan rouw en treurnis,...aan gemis,...aan hartzeer. Het voelt soms alsof je in een paradox leeft. Alles om je heen lijkt onveranderd, maar vanbinnen voelt alles anders. Het kan voelen alsof de wereld doorgaat, terwijl jouw wereld gestopt is. Het vraagt heel wat (veer)kracht om te helen,...(veer)kracht die we bij momenten haast niet meer voelen,...niet meer kunnen opbrengen.
Rouwen kan ons vermoeien,...het kan ons uitputten. En toch,...hoe zwaar het soms ook kan wegen,...hoe pijnlijk dit alles kan voelen,...toch is het enigszins eigen aan de mens om naast dit alles ook te komen tot milde zachtheid,...om toe te laten wat leeft, om te uit-ten hoe overweldigend intens en tegenstrijdig zulks proces kan zijn.
In deze lezing willen we stilstaan bij het universele van rouwen, bij hetgeen ons verbindt en tegelijkertijd willen we ruimte maken voor hetgeen elk rouwproces uniek maakt.
